مثل دوستی که هميشه موقع دست دادن خداحافظی، آن لحظه ی قبل از رها کردن دست، با نوک انگشتهاش

 به دست هایت يک فشار کوچک می دهد… چيزی شبیه يک بوسه.

راننده تاکسی ای که حتی اگر در ماشینش را محکم ببندی بلند می گويد: روز خوبی داشته باشی .

آدم هايی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان می شوی، دستپاچه رو برنمی گردانند،

لبخند می زنند و هنوز نگاهت می کنند.  

آدم هايی که حواسشان به بچه های خسته ی توی مترو هست، بهشان جا می دهند، گاهی بغلشان می کنند.

آن هايی که هر دستی جلويشان دراز شد برای تراکت دادن، دست را رد نمی کنند. هر چه باشد با لبخند می گيرند

و يادشان نمی رود هميشه چند متر جلوتر سطلی هست، سطل هم نبود کاغذ را می شود تا کرد و گذاشت توی

کيف.

دوست هايی که بدون مناسبت کادو می خرند، مثلا می گويند اين شال پشت ويترين انگار مال تو بود.

يا گاهی دفتريادداشتی، کتابی...

آدم هايی که از سر چهارراه نرگس نوبرانه می خرند و با گل می روند خانه.

آدم هايی که هر چند وقت يک بار ای ميل پرمحبتی می زنند که مثلا تو را می خوانم و بعد هر يادداشت غمگين

خط هايی می نويسند که يعنی هستند کسانی که غم هيچ کس را تاب نمی آوردند.

آدم هايی که حواسشان به گربه ها هست، به پرنده ها هست.

آدم هايی که اگر توی کلاس تازه وارد باشی، زود صندلی کنارشان را به لبخند تعارف می کنند که غريبی نکنی.

آدمايی که دلتنگ دوستاشون میشن و هرکاری ميکنن تا ازياد نبرنشون .

آدم هايی که خنده را از دنيا دریغ نمی کنند ، توی پياده رو بستنی چوبی ليس می زنند و روی جدول لی لی می کنند.

همين آدم ها، چيزهای کوچکی هستند که دنيا را جای بهتری می کنند برای زندگی کردن…

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: